Świat zmienia się， przekraczając jakąś fatalną granicę pisze Oksana Zabużko， patrząc na Europę trawioną toksycznymi populizmami i opadającą w intelektualną przepaść。 W podzielonym świecie baniek informacyjnych jej eseje zdają się kierować czytelnika w stronę ocalenia， którym dla autorki jest szeroko pojęta kultura， a przede wszystkim kultura uważnego czytania。 W swoich arcyciekawych， wielowarstwowych esejach daje przykład głębokiej lektury， zwracając się w stronę ważnych dla siebie autorów， których światy usiłuje ochronić przed niezrozumieniem。 Z zaangażowaniem przygląda się obecnej Ukrainie， podejmując jednocześnie dialog z innymi kulturami。 Tłumaczy Czarnobylską modlitwę Swietłany Aleksijewicz， żegna się z Josifem Brodskim， ogląda nowy film Larsa von Triera i rozmawia z czytelnikami swoich utworów za granicą。 Planeta piołun jest także listem miłosnym pisarki do Polski adresowanym do opatrznościowego polskiego współrozmówcy。 – Tego współrozmówcę lubię。 I za nic nie chciałabym go utracić。 I ta książka jest dla mnie po prostu sposobem， by ująć go za rękę。